Zeer slechtziende moeder

Hier lees je de gastblog van Elian Deenik. 

“Wat doe jij nou anders als zeer slechtziende moeder?” vraagt de vrouw die naast mij zit tijdens een etentje met dispuutsgenoten die ik al een paar jaar niet meer heb gezien. Om ons heen valt het nu stil. Ik voel iedereen naar me kijken. 

Voor mij is alles zo gewoon inmiddels. Het gaat om subtiele dingen, denk ik. Die vertel ik niet zomaar even een-twee-drie.

Natuurlijk zijn er dingen anders. Ruim voor mijn bevalling heb ik de babyspullen ingekocht en ingedeeld, zodat ik alles blindelings kan vinden. Als voorbereiding lees ik de boeken over het voeden en verzorgen van baby’s die op dit gebied beschikbaar zijn in audio. Als de baby er eenmaal is, zullen we het verder wel oplossen, dacht ik. En zo gebeurt het. 

De eerste dagen durf ik mijn dochter zelf niet in haar wieg te leggen. Terwijl ik haar met beide handen vasthoud, heb ik geen hand meer vrij om te voelen waar ik haar op haar matrasje kan neerleggen. Maar opeens heb ik het in de vingers en lukt het wel. 

Haar eerste lachje heeft de kraamhulp mij laten voelen: een verticaal klein streepje naast haar lip. 

Het zelf badderen en verschonen valt mij ook mee. Ik zet alles overzichtelijk klaar en neem vooral mijn tijd. Secuur de plooitjes langsgaan en nog eens extra voor de zekerheid. 

Ik koop een sprekende thermometer zodat ik zonder hulp van buren eventuele koorts kan constateren als mijn partner er niet is. 

Omdat ik oogdruppels gebruik, kan ik geen borstvoeding geven. Samen met de kraamhulp maak ik een maatbeker van een plastic drinkfles door er met oranje reliëfpen om de 30 cc een streepje op te zetten. Zo kan ik het water waarmee de poedermelk moet worden aangelengd zelf afmeten.

Ik merk dat ik mijn dochter in het donker ook kan voeden en verschonen.

Zo hoef ik haar ‘s nachts niet met het licht aan te voeden en ze leert dat zij zichzelf en mij ook in het donker kan vertrouwen. 

We kopen een draagzak waar ik haar in meeneem, warm tegen mij aan. Zo hebben mijn geleidehond en ik nog even geen gedoe met een kinderwagen en heb ik een hand vrij voor mijn witte stok. 

Inmiddels is mijn dochter bijna drie. Of zij intussen beseft dat ik slechtziend ben? Ik denk dat het langzaam maar zeker duidelijker voor haar wordt. 

Ik heb haar uitgelegd dat ik haar nagels niet kan lakken – dat vragen wij nu af en toe aan oma en papa kan het ook. 

Soms als zij zelf een voorleesboek uitzoekt, zegt ze: “Dat kan mama niet lezen, die moet papa doen.” Dan kiest ze een ander boek en brengt het samen met mijn bril en loep naar mij toe. 

Nu zit ze met een boek op schoot. Ze heeft mijn bril opgezet en bekijkt de bladzijden vol bewondering door mijn loep. 

Op vakantie in Griekenland loop ik met mijn witte stok op haar af terwijl ze op een glijbaan zit. “Stoepje mama” zegt ze, net voor ik met mijn stok het stoepje heb gevonden. 

Thuis op de bank zegt Josephine: “Mama heeft kleine ogen. En Fien heeft grote ogen.” 

Nu gaat zij zeggen dat mijn ogen er raar uitzien, denk ik. 

Maar nee, ze zegt iets anders. 

Ze zegt: “Ik vind mama mooi!”

Deze blog is eerder verschenen op: https://tikjeanders.nl/zeer-slechtziende-moeder/